venres, 22 de xullo de 2011

Reflexiones en voz alta...


Buenas noches.

La verdad es que me siento delante del teclado sin saber muy bien qué decir. Este está siendo un verano de trabajo y a la vez de reflexión a decir verdad, a penas toco el teclado durante el día, y no os ofendáis, pero creo que eso algo muy sano porque en los últimos tiempos he estado bastante colgado del ordenador. Vivimos un poco como ajenos a nuestro entorno natural y eso tampoco es bueno, vamos que somos unos desarraigados. Aunque para ser sincero tengo que decir que no me siento mucho delante de la pantalla porque realmente no tengo tiempo...

De lo que estoy haciendo todavía no voy a decir nada, solo puedo decir que estoy viendo cosas más que sorprendentes, en un entorno, también, más que sorprendente. Sobre las reflexiones a las que estoy llegando aunque parezcan perogrulladas en mi opinión no lo son tanto:

-De un modo u otro todo el mundo es egoísta.

-Para bien y para mal todos somos diferentes, así que respeta a los demás si quieres ser respetado. Si no recibes el mismo trato sigue la máxima de Marco Aurelio "La mejor manera de despreciar a alguien que detestes es no parecerte a esa persona".

-No intentes ser comprendido por gente que de alguna manera es soberbia, aunque en su interior te puedan dar la razón a la cara, que es lo que importa, nunca lo harán.

-Como desarrollo lógico de lo dicho arriba, y como complemento, rodéate de personas que te aporten cosas y que te hagan sentir bien; si estas con alguien simplemente por no estar solo malo... Más vale pocos pero buenos que muchos y dudosos amigos. A veces hace falta incluso lustros para darse cuenta de eso.

-Por tanto hay que distinguir entre "colegas" y AMIGOS.

-Lo importante es sentirse bien con uno mismo, o como decía mi padre, "lo primero de todo es ser persona".

-Intenta trabajar en algo con lo que te sientas realizado. A veces nuestras expectativas apuntan muy alto pero quizás allí no hallemos la felicidad...

-Carpe Diem. Nunca sabes lo que puede pasar cuando el sol salga al día siguiente, quizás estés mucho peor, y una situación que antes te parecía difícil realmente puede que en realidad no lo sea tanto. Piensa que siempre hay gente que está peor que tú.

Para completar estos razonamientos que ahora que los leo son algo así como estoicos, si seguramente me este tirando de la moto, os dejo un poema de Catulo; para que veáis que el latín a veces tan poco es tan difícil y que nada de lo que vivimos es precisamente nuevo, todo está inventado...


Vivamus, mea Lesbia, atque amemus
Rumoresque senum severiorum
Omnes unius aestimemus assis.

Soles occidere et redire possunt:
nobis cum semel occidit brevis lux,
nox est perpetua una dormienda.

Da mihi basia mille, deinde centum,
dein mille altera, dein secunda centum
deinde usque altera mille, deinde centum.

Dein, cum milia multa fecerimus,
conturbabimus illa, ne sciamus,
aut nequis malus invidere possit,
cum tantum sciat esse basiorum.



Vivamos, Lesbia mía, ¡amémonos!
Y démosles el valor de un as
A los rumores de los ancianos severos.

Los soles seguirán muriendo y volviendo a nacer;
Pero, una vez que nuestra breve luz se apague,
Sólo nos quedará una noche eterna que habremos de dormir.

Dame mil besos, y después cien,
Y después otros mil y otros segundos cien,
Y, sin parar, hasta llegar a mil más, y después cien.

Finalmente, cuando nos hayamos dado tantos miles,
Los dejaremos en el olvido, para no recordarlos,
Y para que nadie sienta envidia
Al saber que entre nosotros hubo tantos besos.

[Catulo; Poema II]

PD 1: Intentaré pasarme por vuestros blogs y comentar, que os tengo un poco abandonados.

PD 2: A todo esto. Esta semana hace 25 años uno de los mejores discos que se hayan hecho jamás, desde mi punto de vista claro, y que a la vez es de mis 5 preferidos de todos los tiempos. Siempre he dicho que si me gusta y le gusto a una chica que le gusten los Smiths, ahí puede haber algo más que interesante... (Sé que suena a frikada pero es lo que hay xD). Pocos grupos han sido capaces de transmitir lo que consiguieron los Smiths en los 80...

4 comentarios:

Pio dixo...

Como está el patio!!!, coincido al 100% en lo dicho, estoy igual, no se si es el verano o unas ganas tremendas de mandar todo a la merda.A quererse más, que es la máxima que últimamente no hacen más que decirme XD. Te cojo algunas cosas hasta el poema!!.

Notamental: Muy buena la canción, ahora si que si me voy a tener que escuchar más a The Smith :)

NaoBerlin dixo...

Bueno, quizas hace un tiempo consideraria que ahora estoy mal, pero ahora pienso que estoy en una etapa de reflexion sin mas, poniendo las cosas en claro, igual antes no lo habia hecho de la manera que debia hacerlo. Y si, si no te quieres a ti mismo nadie lo podra hacer por ti.

Escucha, escucha a los Smiths; te recomiendo para empezar precisamente The Queen is Dead, el album que hace pocos dias hizo 25 años.

PD: Por cierto, Sumertimme interpretada por Billy Holliday es una de mis canciones favoritas.

dEsoRdeN dixo...

Muy de acuerdo con lo del Carpe Diem, con Marco Aurelio, con tu padre...y por supuesto, con lo de los Smiths!!!!!!!!!!!

NaoBerlin dixo...

Gracias mil, pues :)