domingo, 28 de xullo de 2013

Cumple tacos p'abernos matao

Bueeeeeeeno, después de haber recibido un susto que p'abernos matao, uno cumple años nuevamente, y aunque siga siendo joven,  ya hay chavalitos de la ESO que me llaman señor cuando llevo barba, :s, no me disgusta cumplirlos sobre todo cuando se acuerda tanta gente del que está aquí aporreando el teclado, sobre todo aquellos con los que no contaba que guardaran después de tanto tiempo tan buen recuerdo de mí (alguna persona que hace incluso diez años que no veo). Aquí os dejo otra foto, haciendo el ganso para variar, pero el miércoles en principio la sacaría porque bueno, no es plan de exponerse uno tanto.

Si queréis echaros unas risas, aquí os dejo con los Flight of the Choncords, subtitulados (no por mí, obviamente).

xoves, 25 de xullo de 2013

Loito

Hoxe é un deses días especiais que sempre estarán marcado no meu calendario por dous motivos; o primeiro non ven a conto; e o segundo porque é o Día da Patria Galega. Pero cando pasan cousas tan terribles, cando de súpeto morren 56 peroas acurraladas no ferrotes dos convois dun tren descarrilado, dun tren que estiveches a piques de coller pero que no derradeiro instante pensaches, "bah, collo o das catro e media e non o das tres e media, porque total, por unha hora...", iso tanto ten. O mais curioso de todo e que todo aquelo sucedeu xusto cando cheguei no meu tren. Non paraba en Santiago, baixaba antes, pero cantas veces pensei; "sería caralludo irlle ao apóstolo e sairlle en Santiago coma nos vellos tempos". E que precisamente Santiago e a miña segunda casa, alí pasei os meus anos de universidade e alí coñecín a xente importantísima que forma parte da miña vida, alí vivín cos meus mellores amigos. Polas datas do nadal case me emocionei cando lle ensinaba a un amigo de Madrid a biblioteca da facultade de historia, unhas das mais fermosas que poden existir (cantas veces me rifaron por falar alto con algún amigo, e cantas veces me queixo eu agora diso na complutense...), e para mín sen dúbida algunha a mellor de todas. Cantas veces despois de saír deitábame no chan do Obradoiro para ver as torres da catedral do rebés co efecto helicóptero, cantas noites pasei na Nao Berlin, cantas risas na miña residencia... Daría igual que isto ocorrera en Rouzós de Abaixo, pero para mín Santiago é un dos lugares mais significativos da miña vida, é a miña casa, ou case. 

Un séntese coma un completo pailán por ir rumiando as súas miserias para un mesmo durante a viaxe, queixándome de como me trata a vida e istas cousas que de cando en cando pensa calqueira persoa. Aínda teño o medo no corpo, puiden ir nise tren, e mesmo puiden ser eu un dos feridos, ou dos mortos... Ao final o que conta é estar vivo ou estar morto. Un amigo que sabía que marcha hoxe díxome; "Dime que non ías nise tren"... non, aquí sigo, e supoño que seguirei durante unha longa tempada, non sei se importa moito que siga vivo, pero aquí estamos, co noso espíritu de supervivencia.

Non sirve de nada, pero dende eiquí gustaríame mandarlle ás familias dos afectados o meu mais sinceiro pésame pola súa inxusta perda, así coma aos feridos desexarlle a súa mais que pronta recuperación. De verdade, de todo corazón.

luns, 22 de xullo de 2013

El Verdugo

Hace una semana, algo así como a las diez de la noche, no sabía qué hacer; cuando me rayo, estoy solo, y hace un calor del copón, me voy a dar un voltio por el centro así como a las doce de la noche, pero ese lunes no tenía ganas. Así que, empecé a revisar los dvd que tenía pendiente de ver y me encontré con El Verdugo de Berlanga; podría haber cogido una película chorra para pasar el tiempo pero no, me apetecía verla. Así que la vi y me impresionó como pocas veces lo ha hecho una película en mi vida. El hecho de que la dirija Berlanga ya es un punto a favor, pero que también sea guionista Rafael Azcona eso ya es de nota (otra cosa que me encantó escrita por él fue El Pisito, que es otra joya del humor negro y la crítica social; aunque la vi en un formato de obra de teatro). Jamás en mi vida he visto una crítica tan sutil y milimétrica de nuestra sociedad, sí sí digo nuestra porque si bien aquí se denuncia de manera foribunda la pena de muerte, el fondo va mucho más de todo aquello. El vídeo que os pongo abajo es de lo más intenso que haya visto en el cine. Cualquiera de nosotros podríamos ser ese verdugo primerizo, un antihéroe, que sigue la corriente de la sociedad para amoldarse a lo que se debe tener y aspirar (mujer, casa, coche, hijos, buen sueldo...), siendo el desgraciado un pobre diablo por no haber puesto sus convicciones por encima de todo, por no tener personalidad suficiente para no ser manipulado. Cualquier sociedad, de cualquier época, escribe su propio metarelato, su cínico metarelato, intentando las altas instancias por todos los medios hacer creer a sus ciudadanos que es lo correcto y qué no es lo correcto, aunque esto contradiga lo que cualquier persona pueda concebir como bueno o malo, algo que cualquier persona sabe desde el momento que tiene conciencia de sí mismo. El hecho de que los carceleros parezcan formalmente los cuerdos "por hacer lo que se debe hacer", por estar tan tranquilos ("si no se va a dar cuenta, si todo es muy rápido"), y el verdugo un alma en pena, no hace más que incidir en lo grotesco de la situación.

[No ver el vídeo si odias los spoilers, aunque no te destripen toda la película] Esta escena es una obra de arte por sí sola... (la música es un añadido de un pesado, en la película ese momento no tiene música).
Franco llegó a decir de Berlanga tras ver la película "Berlanga no es un comunista, es mucho peor, es un mal español". Viniendo de quien venía este "piropo", igual es lo más bonito que le hayan podido decir nunca a Berlanga.

martes, 16 de xullo de 2013

I'm not living, I'm just killing time...

No me puedo creer que hayan pasado ya diez años de aquel 16 de julio de 2003, os digo de verdad que no me lo puedo creer... aquel día sinceramente, fue uno de los más importantes de mi vida, uno de esos que te marcan y no solamente porque vayas a ver a tu grupo favorito, o a uno de ellos mejor dicho, no, fue por algo mucho más importante que aquello.

Recuerdo haberme enterado en los ordenadores de mi facultad en Santiago de la noticia; Radiohead actuarían en Las Ventas en una única fecha ya no solo en España, sino toda la península. De aquellas mi colega Fresne (se parece a un antiguo jugador del Atlético de Madrid, Roberto Fresnedoso) era mi compañero de frikismo extremo musical, íbamos a la Nao Berlin y nos lo pasábamos de puta madre con otra gente que conocíamos. Aunque él siempre ha sido más del rollo Fatboy Slim, Chemical Brothers, Massive Attack, o los Primal Scream más electrónicos, le dije que el concierto de Radiohead le iba a flipar (y de hecho así fue). Y no sé cómo, le convencí. Pero aún con todo, en sus momentos de dudas, yo me dije a mí mismo, y a él después, que aunque él no fuese iría de todas todas. Así que me fui a la extinta tienda de Tipo en Santiago, que era dónde vendían las entradas por allá, y nada, la compré. Cuando el dueño la imprimió y me la dio en la mano, me empezó a temblar ligeramente el cuerpo, fue algo no sé... El hecho de que hubiera comprado la entrada fue lo que convenció a mi colega de comprar la suya a su vez, mi determinación supongo que fue la clave. (recuerdo una vez que hablamos sobre cómo llegamos a ir, y de lo que opinaba sobre Radiohead ahora que los conocía más, y me dijo; "eres un cabrón, tienes un gusto cojonudo para la la música". Yo lo dije que no sabia si lo tenía, pero que era mi gusto xD El la verdad es que sí que tiene muy buen gusto musical, el jodío, bajo mi punto de vista)

Por aquellas estaba acabando segundo de carrera, era un pipiolo, una de las personas más despistadas y empanadas que os podáis imaginar, vivía en mi mundo, completamente. Hacia el final de COU me empecé a interesar más por Radiohead, por aquella melancolía que materializaba en canciones cosas que yo era incapaz de describir pero que sentía... y no solo melancolía, también otro tipo de emociones. Pero lo que más me impactaba era la fuerza que tenían ciertos temas que poseían una melodía preciosa pero que a su vez tenían una letra ciertamente triste, como Nice Dream o No Surprises, dos canciones con las que me obsesioné de manera increíble. En parte así es la vida, tiene una letra triste, pero una melodía preciosa para compensarla. ¿Dónde habían estado esas canciones toda mi vida? Aquello derivó en tener la determinación certera de que no saldría con ninguna tía que no le gustara Radiohead (recuerdo una vez a una chica con la que estuve ligando al principio de aquel curso, que le había preguntado si le gustaba Radiohead, y me dijo "Muchísimo, y además Thom Yorke me pone muchísimo"... excluyendo la última parte que me la traía al pairo le dije "Dónde has estado toda mi vida???? xD) o que no le pudiera llegar a gustar; era imposible que pudiera tener nada que ver con nadie sin que sintiera algo parecido a lo que yo sentía... Aunque ya no soy tan talibán, sí que sigo creyendo que si conoces a una chica con un gusto similar al tuyo y te gusta, no lo dudes.

Huelga decir que yo estaba muy perdido, pero esos chavales de Oxford en cierto grado hicieron que comenzara a despertar, a abrirme a cierto tipo de temáticas que jamás hubiera pensado (a pesar de estar triste muchas veces me mostraba alegre, porque no me salía estar triste con los demás), a ser más sincero conmigo mismo, y a conocer más música, muchísima música interesante.

Bueno, dicho todo este melodrama, la cuestión es que el mismo día del concierto nos pillamos un autobús mi colega y yo, cagados un poco de miedo porque íbamos a la "gran ciudad", dos chavalitos de Ourense... allá fuimos con temor a ver si nos perdíamos (menudos dos empanados que eramos además...), llegamos, nos acercamos en metro a la plaza de toros, fuimos al Día a pillar bebida para hacer kalimotxo en un parque cercano, en mi caso por primera vez en años después de haberme sentado fatal un día de verano de hacia varios años (pero supongo que el hecho de estar tan feliz pudo con todo y mi estómago pasó por el aro), y después entramos dentro, hacia las seis. Se veía en la cara de la gente la emoción, me paraba con mucha gente a hablar y todos estaban como yo, que no se creían que los íbamos a ver. A pesar de que Low hicieron de teloneros de puta madre, todo el mundo estaba deseando que acabaran. Eso sí, con el calor que hacía la gente tiraba cerveza así alegremente para refrescar... también me acuerdo de una pelota de playa enorme que fue rulando de mano en mano. La espera fue tensa, pero divertida.

Acabado el concierto de Low la espera se hizo más y más larga... hasta que de pronto aparecen ellos, con dos tambores adicionales los dos guitarristas, y en esto que comienzan los primeros acordes de There There... la gente empezó a chillar como posesa, yo incluido, y allí estaban en carne y hueso, sonriendo ante tal efusivo recibimiento. Comienza la canción de manera potente, avanzaba, avanzaba, hasta que llegó la parte en la que decía aquello de "Why so green, and lonely? Heaven sent you to me, to me, to me...", y cuando comienza el break que cambia el ritmo me sorprendió un fogonazo de luz. Cuando me quise dar cuenta, todo dios estaba votando como auténticos posesos (se me olvidó decir que estaba en la arena), y cuando reaccioné me puse a votar también gritando entre alguna lagrima de alegría "We are accidents, wating, wating, TO HAPPEN!!!!". Catarsis pura y dura, oigan...


Sinceramente, si tuviera que escoger diez momentos de mi vida, éste sería uno de ellos. Jamás pensé que algo que sentía tan mío, solo mío, como si nadie me entendiera, fuera compartido con tanta pasión por tanta gente; todavía me estremece cuando lo recuerdo, aunque esbozando una sonrisa de oreja a oreja, porque aquello fue la felicidad absoluta :) Los bises (hubo dos) se pedían como cuando se está jugando un partido de copa y en los momentos previos a que se proclame el ganador la afición se pone a gritar como posesa "OÉ, OÉ, OÉ, OÉ". Jamás en mi vida fui a un concierto donde los bises se pidieran con tal estruendo, jamás he ido a un concierto indie donde la gente cantara las canciones con tanta determinación y potencia, jamás he visto a tanta gente emocionada y hasta llorando...

Por lo demás el concierto fue increíble, tocaron cosas tan buenas como Talk Show Host, Pyramid Song, The Nationa Anthem, Climbing Up the Walls, My Iron Lung, Everything in its Right Place, y sobre todo tres versiones increíbles de Street Spirit, True Love Waits, y sobre todo No Surprises, con la que simplemente me cubrí la cara con las manos al principio porque no me la esperaba... De todas formas el concierto me quedó cojo, porque no escuché How To Dissapear Completeley (mi canción favorita por aquel entonces), pero visto lo visto, ahora con perspectiva, casi mejor porque igual me venía abajo


Ningún concierto me ha vuelto a marcar tanto, en parte porque tenía 20 años para 21, si mal no recuerdo, y a esa edad este tipo de cosas te marcan más. Ahora tengo miedo de volver a algún concierto de Radiohead por si no está a la altura, porque en la etapa del Hail to The Thief, eran unos salvajes en concierto. Mucha gente que había ido al de Barcelona de la gira de Ok Computer me comentó que no le llegó a la suela de los zapatos en comparación con éste (y mira que me hablaron genial de aquel concierto). Fue sin duda el mejor momento para verlos, y es una de esas cosas que me han marcado para siempre. De todas formas todavía recuerdo a mi madre toda nerviosa diciéndome cuando me marchaba por la puerta, "¿no sé por qué te dejo marchar? muerta de miedo pensando que me pudiera pasar algo. Pero en fin, al ser el pequeño de los hombres creo que siempre ha tenido miedo de que me hiciera mayor e hiciera cosas que demostraran que ya no era tan pequeño. Hoy recuerdo ese momento con bastante sorna la verdad xD

Vaya, no pretendía que fuera un post tan como me ha salido, y sobre todo tan largo, pero bueno, como ya dije alguna vez, lejos de deprimirme, Radiohead me han hecho consciente de lo que sentía cuando yo quería ocultarlo. Han sido una terapia en cierta manera, y me parece curioso, es como si crecieran conmigo. Desde Hail to The Thief, y sobre todo desde In Rainbows las letras ya no son tan autocomplacientes, ni las referidas a las mujeres, ni las relacionadas con el mundo (aunque más que tener letras autocomplacientes, describen como nadie cómo es nuestra sociedad "postmoderna" occidental, como nadie). Uno aprende a no quejarse tanto de sus desgracias, y a ver las cosas de una manera más global. La autocomplaciencia es mala por sistema, aunque de cuando en cuando está bien poderse quejar ante alguien que te entienda y te pueda hacer sentir bien.

En fin, perdón por la chapa, pero tenía que recordar de alguna manera aquel día :)

PD:

Me he acordado de este momento de "culturilla general" de Big Bang Theory bastante curioso...

luns, 8 de xullo de 2013

Eddie Vedder-Rise

Hay una plaga de chicas, digámoslo así, "modernas" grabando canciones tocando el ukelele que es sencillamente demencial. Esta gente conoce cuatro acordes que cambian a la velocidad de una tortuga, por no hablar ritmillo que le dan al tema, y hala, a subir un vídeo a youtube; al principio te hace gracia, pero cuando la cosa se esparce ya como la gangrena... No sé si tiene la culpa el bombón de Zoe Deschanell, pero si lleváis dos días tocando el ukelele, por favor, haced lo que hemos hecho muchos cuando comenzamos a tocar un instrumento, practicar, practicar, y practicar... pero hijas del hype, si es la primera vez que agarráis un instrumento, eso no se aprende a tocar en dos horas... aunque ya se sabe, por el chupismo lo que sea. Si alguna acaba por el azar de internet en esta entrada de en ésta mi humilde morada, sé que vais a pasar de mí y no me vais a hacer ni puto caso pero en fin así yo me desahogo, os rogaría que DEJARAIS DE TORTURARNOS LOS OÍDOS!!!!! Cuando seáis capaces de tocar y cantar una canción tan bonita como ésta de Eddie Vedder, me llamáis so guays :P

 

xoves, 4 de xullo de 2013

People are Strange...


Hoy hace cuarenta años que se murió Jim Morrison, cantante del único grupo americano que pudo igualarse algo en popularidad y calidad a los Rolling y los Beatles durante la British Invasion (los Byrds no estaban mal, pero los Doors en mi opinión le daban mil patadas, aunque mi grupo favorito de la psicodelia americana son los 13th Elevators Floor). Me gustan muchas canciones suyas, pero si me tuviera que quedar con una sería con People are Strange, que curiosamente descubrí por una versión de Echo and the Bunnymen (unos absolutos fanáticos de Morrison, Manzarek, y compañía). Nadie se burló de él cuando escribió aquello de "Women seem wicked, when you're unwanted", porque es una de las verdades más grandes que he escuchado en mi vida, aunque es un tema que no deja de soltar verdades como puños sobre la soledad en cada verso; pero lo mejor es que no lo hace con un aire melancólico, porque uno incluso hasta se acostumbra a la situación con el paso de los años. Lo cierto es que con pocas canciones me he sentido tan identificado como con ésta. 


People are strange when you're a stranger 
Faces look ugly when you're alone 
Women seem wicked when you're unwanted 
Streets are uneven when you're down 

When you're strange 
Faces come out of the rain 
When you're strange 
No one remembers your name 
When you're strange 
When you're strange 
When you're strange 

People are strange when you're a stranger 
Faces look ugly when you're alone 
Women seem wicked when you're unwanted 
Streets are uneven when you're down 

When you're strange 
Faces come out of the rain 
When you're strange 
No one remembers your name 
When you're strange 
When you're strange 
When you're strange 

When you're strange 
Faces come out of the rain 
When you're strange 
No one remembers your name 
When you're strange 
When you're strange 
When you're strange