Hoxe é un deses días especiais que sempre estarán marcado no meu calendario por dous motivos; o primeiro non ven a conto; e o segundo porque é o Día da Patria Galega. Pero cando pasan cousas tan terribles, cando de súpeto morren 56 peroas acurraladas no ferrotes dos convois dun tren descarrilado, dun tren que estiveches a piques de coller pero que no derradeiro instante pensaches, "bah, collo o das catro e media e non o das tres e media, porque total, por unha hora...", iso tanto ten. O mais curioso de todo e que todo aquelo sucedeu xusto cando cheguei no meu tren. Non paraba en Santiago, baixaba antes, pero cantas veces pensei; "sería caralludo irlle ao apóstolo e sairlle en Santiago coma nos vellos tempos". E que precisamente Santiago e a miña segunda casa, alí pasei os meus anos de universidade e alí coñecín a xente importantísima que forma parte da miña vida, alí vivín cos meus mellores amigos. Polas datas do nadal case me emocionei cando lle ensinaba a un amigo de Madrid a biblioteca da facultade de historia, unhas das mais fermosas que poden existir (cantas veces me rifaron por falar alto con algún amigo, e cantas veces me queixo eu agora diso na complutense...), e para mín sen dúbida algunha a mellor de todas. Cantas veces despois de saír deitábame no chan do Obradoiro para ver as torres da catedral do rebés co efecto helicóptero, cantas noites pasei na Nao Berlin, cantas risas na miña residencia... Daría igual que isto ocorrera en Rouzós de Abaixo, pero para mín Santiago é un dos lugares mais significativos da miña vida, é a miña casa, ou case.
Un séntese coma un completo pailán por ir rumiando as súas miserias para un mesmo durante a viaxe, queixándome de como me trata a vida e istas cousas que de cando en cando pensa calqueira persoa. Aínda teño o medo no corpo, puiden ir nise tren, e mesmo puiden ser eu un dos feridos, ou dos mortos... Ao final o que conta é estar vivo ou estar morto. Un amigo que sabía que marcha hoxe díxome; "Dime que non ías nise tren"... non, aquí sigo, e supoño que seguirei durante unha longa tempada, non sei se importa moito que siga vivo, pero aquí estamos, co noso espíritu de supervivencia.
Non sirve de nada, pero dende eiquí gustaríame mandarlle ás familias dos afectados o meu mais sinceiro pésame pola súa inxusta perda, así coma aos feridos desexarlle a súa mais que pronta recuperación. De verdade, de todo corazón.
